Mantelzorger Conny: 'Deze intensieve periode verbindt ons'

“Pa werd steeds vergeetachtiger”, blikt Conny Verheijen (56) terug. Samen met haar zus ondersteunt en begeleidt ze haar ouders nu zo’n 5 jaar.

Alhoewel de vergeetachtigheid bij vader toenam, duurde het even voordat er een afspraak met de geriater was gemaakt. Dat kwam vooral door de zelfstandigheid van moeder. “Ons pa was vroeger hele weken van huis voor werk. Ma stond er veel alleen voor en is dus gewend aan het zelfstandig oplossen van problemen”, verklaart Conny.

Diagnose roept vragen op

Na vele onderzoeken werd bij Pa de diagnose ‘Alzheimer’ gesteld. Een emotioneel moment. “Natuurlijk hadden we onze vermoedens, maar het moment dat de diagnose werd medegedeeld, was erg verdrietig. Pa wordt niet meer beter. Hoe gaan we verder? Hoe kunnen we ma ontlasten? Kunnen ze zelfstandig blijven wonen?”

Dagbesteding: schot in de roos

In de loop der jaren kwam er veel op de familie af. Ondanks alles wilde moeder graag zelf voor haar man blijven zorgen. Om haar te ontlasten, werd vader in 2019 ingeschreven voor dagbesteding bij Zorgboerderij Chaam. Een schot in de roos. “Er stond een biljart, pa wilde de eerste dag al niet meer mee naar huis!” Daarnaast werd ook thuiszorg ingeschakeld. Het leven ging zo zijn eigen redelijke gangetje.

Fietsongeluk verandert situatie

Dat veranderde toen moeder in april 2020 een ernstig fietsongeluk kreeg en in het ziekenhuis belandde. “Pa kon niet alleen thuisblijven. We zaten in de eerste lockdown, de dagbesteding was dicht en een tijdelijke opname in een gesloten afdeling op een verpleegafdeling vonden wij geen goede optie. Ook omdat we pa daar niet mochten bezoeken toen. We besloten dat hij voorlopig bij mij in huis kwam”, vertelt Conny. “Ik sliep op de grond naast hem. Pa was erg verward. Hij wist ’s nachts de weg niet in ons huis en hij miste mijn moeder.”

Met elkaar opgelost

Deze oplossing bleek niet haalbaar. “Het was beter als pa in zijn eigen huis was. We hebben thuiszorg ingeschakeld voor de persoonlijke verzorging en een schema gemaakt met mijn zus en kleinkinderen, zodat pa nooit alleen zou zijn. Om de beurt sliepen we bij hem.” Na twee weken kwam ma weer thuis uit het ziekenhuis met een verbrijzelde arm en een gebroken been. Er waren nu twee ouders om voor te zorgen. Gelukkig konden we ook voor ma thuiszorg geregeld krijgen. “Een zware periode, maar wat voelt het goed dat we dit met zijn allen klaargespeeld hebben.”

Zware lockdownmaanden

Conny’s vader gaat op dit moment 4 keer per week naar de dagbesteding. “Daarnaast hebben we een rolstoel aangeschaft, zodat ma met pa naar buiten kan. De laatste maanden zijn erg zwaar voor mijn moeder”, weet Conny. “Door de lockdown kan ze nergens heen. Ze kan niet gaan kaarten en zit 24 uur per dag in huis met een man die heel veel zorg nodig heeft. We proberen mijn moeder op te vrolijken, al kan er niet veel. Laatst ben ik met haar door de McDrive gereden. Ze vond het fantastisch. Dan komen we allebei weer met een opgeladen batterij thuis.”

Verwachtingen continu bijstellen

Het feit dat de rollen voor altijd zijn omgedraaid, vindt Conny moeilijk. “Het is een proces waarbij je steeds je verwachtingen moet bijstellen. Ik doe het met heel veel liefde, maar de wetenschap dat we pa steeds een klein stukje meer kwijtraken, doet echt pijn. Ook het besef dat pa niet meer thuis kan blijven wonen maakt me verdrietig”, vertelt Conny.

Herinneringen maken

“We proberen zo veel mogelijk herinneringen te maken. We maken veel foto’s en lachen zo veel mogelijk. Het scheelt enorm dat mijn vader zo’n lieve vrolijke man is. Het liefst zingt hij de hele dag. Hij ligt in een deuk om steeds dezelfde Mr. Bean-films, prachtig om te zien”, vertelt Conny met een glimlach. “En hij is altijd blij als hij ons ziet: ‘Hoe wist je dat ik hier woonde?’, vraagt hij dan.”

Iedereen helpt mee

“Mijn zus en ik zijn tegenpolen in zo’n beetje alles, maar als het aankomt op de zorg voor onze ouders zijn we samen één. Dat geldt ook voor mijn gezin. We bespreken alles en iedereen helpt mee. Deze intensieve periode verbindt ons. Daar ben ik heel dankbaar voor.”